Even niet weten is okee

De Ik weet het even niet modus. Misschien is het wel één van de meest beangstigende Staten van Zijn. De modus waarin je even geen plan b, c of d hebt/ziet. De modus waarin je stil wordt gezet en het gevoel hebt dat je iets moét doen. Direct. Nu. Iedereen kent die momenten wel. Direct vluchten we in onze mind. Ken ik deze situatie? Wat deed ik andere keren? Heb ik geleerd van mijn opvoeders, juffen, meesters, opa’s, oma’s, mentors, coaches wat ik nú moet doen? Wat is het antwoord? Je graaft en graaft in je mind. Tot hoofdpijn en buikpijn aan toe. Tot tranen van verdriet en frustratie. Je pakt je telefoon en start je social media op. Hoe doen anderen het? Kan ik bij hen antwoorden vinden? Je vlucht. Weg voor het gevoel, opzoek naar de uitweg, opzoek naar verdoving. Chocolade, een glas wijn, een McFlurry. Je pakt je telefoon om iemand te bellen. Misschien heeft de ander een advies. Je appt vrienden, iemand die deze situatie kent. Iemand die altijd precies zegt wat je wilt horen. Je vlucht in verdoving van de pijn omdat je het even niet weet. Nooit hebben we geleerd om te gaan zitten. En toegeven aan ons zelf dat we het even niet weten. Nooit hebben we geleerd dat het OKEE is om het even niet te weten. Onzekerheid is iets waar je zenuwachtig van wordt. Een gevoel waar je snél vandaan moet gaan. We richten ons snel tot de buitenwereld, naar alle leraren in de buitenwereld. Zij zijn ervaringsdeskundigen. Toch? Maar wat als je gewoon gaan zitten en verzacht naar al die gevoelens die je ervaart? Dat je jezelf toestaat te voelen dat je het even niet weet? Dat je de tranen voelt die dat gevoel misschien wel naar boven brengen? Dat je elke millimeter van die Staat van Zijn even bewoont en doorvoelt? Dat je je handen opent en bereid bent het te voelen? Dat je je handen opent met de woorden Ik ben bereid het antwoord IN MEZELF te voelen? Dat je bereid bent te luisteren naar wat je hart je wilt vertellen?

Kan je jezelf toestaan ook jezelf lief te hebben in de situatie van het niet weten? Kan je jezelf omarmen en volle selfcare geven in het moment van niet weten? Kan je compassie voelen voor het feit dat je iets voelt? Dat je überhaupt in contact staat met je gevoel? Durf je in het raamkozijn te gaan zitten en te kijken naar de bomen, de vogels, de mensen die voorbij komen, even helemaal niets te doen, behalve één zijn met het gevoel?

Ik vind die momenten soms heel lastig. Maar probeer er steeds meer mijn weg in de vinden. En als ik dan stil zit, komen woorden als bovenstaande omhoog en kan ik verzachten. Ohja, dit mag er helemaal zijn💛